  Opis jądra Linux-a, jego instalacji itp.
  Autor: Brian Ward, bri@cs.uchicago.edu
  v1.0, 5 Czerwca 1999
  WWeerrssjjaa ppoollsskkaa:: BBaarrttoosszz MMaarruusszzeewwsskkii BB..MMaarruusszzeewwsskkii@@jjttzz..oorrgg..ppll
  v3.0, 7 Sierpnia 1999


  Dokument ten jest szczegółowym przewodnikiem do konfiguracji, kompi­
  lacji i odnawiania jądra.  Zawarte są tutaj także sposoby rozwiązywa­
  nia problemów związanych z jądrem dla systemów na procesorach rodziny
  ix86.  Został napisany w standardzie ISO-8859-2.  Oryginał tego doku­
  mentu znajduje się pod adresem ftp.icm.edu.pl w katalogu
  /pub/Linux/sunsite/docs/HOWTO.  Nowsza wersja zawiera uaktualnione
  wskazania na katalog zawierający jądra na ftp.icm.edu.pl
  ______________________________________________________________________

  Spis treści


  1. Wprowadzenie.

     1.1 Przeczytaj to najpierw! (Nie żartuję)
     1.2 Słowo na temat wyglądu.

  2. Ważne pytania i odpowiedzi na nie.

     2.1 Co to jądro w ogóle robi?
     2.2 Dlaczego miałbym chcieć odnowić swoje jądro?
     2.3 Jaki sprzęt obsługują nowsze wersje jądra?
     2.4 Jakiej wersji gcc i libc potrzebuję?
     2.5 Co to jest ładowalny moduł?
     2.6 Ile potrzebuję miejsca na dysku?
     2.7 Jak długo zajmuje kompilacja?

  3. Jak właściwie skonfigurować to jądro?

     3.1 Zdobywanie źródła.
     3.2 Rozpakowywanie źródła.
     3.3 Konfiguracja jądra.
        3.3.1 Kernel math emulation (Processor type and features)
        3.3.2 Enhanced (MFM/RLL) disk and IDE disk/cdrom support (Block Devices).
        3.3.3 Networking support (General Setup).
        3.3.4 System V IPC (General Setup).
        3.3.5 Processor family (Processor type and features). (w starszych wersjach: Use -m486 flag for 486-specific optimizations)
        3.3.6 SCSI support.
        3.3.7 Network device support.
        3.3.8 Filesystems.
           3.3.8.1 Ale ja nie wiem jakiego systemu plików potrzebuję!
        3.3.9 Character devices.
        3.3.10 Sound.
        3.3.11 Inne opcje konfiguracji.
        3.3.12 Kernel hacking.
     3.4 I co teraz? (Makefile)

  4. Kompilacja jądra.

     4.1 Czyszczenie i zależności.
     4.2 Kompilacja główna.
     4.3 Inne parametry dla "make" przy kompilowaniu jądra.
     4.4 Instalacja jądra.

  5. Łatanie jądra (patchowanie).

     5.1 Zakładanie łaty.
     5.2 Jeśli coś pójdzie nie tak.
     5.3 Pozbywanie się plików ".orig".
     5.4 Inne łaty.

  6. Pakiety dodatkowe.

     6.1 kbd
     6.2 util-linux
     6.3 hdparm
     6.4 gpm

  7. Niektóre pułapki.

     7.1 make clean
     7.2 Wielkie albo wolne jądro.
     7.3 Port równoległy nie działa/moja drukarka nie działa.
     7.4 Jądro się nie kompiluje.
     7.5 Nowa wersja jądra nie chce się załadować.
     7.6 Zapomniałeś uruchomić lilo, albo system się w ogóle nie ładuje.
     7.7 Pisze mi "warning: bdflush not running".
     7.8 Nie mogę zmusić mojego CD-ROM-u IDE/ATAPI do współpracy.
     7.9 Pisze coś o przestarzałym rutingu.
     7.10 Firewall mi nie działa w wersji 1.2.0
     7.11 "Not a compressed kernel Image file".
     7.12 Problemy z konsolą po odnowieniu do wersji 1.3.x.
     7.13 Nie mogę skompilować różnych rzeczy po odnowieniu jądra.
     7.14 Zwiększanie limitów.

  8. Uwaga na temat uaktualnienia do wersji 2.0.x i 2.2.x.

  9. Moduły.

     9.1 Instalacja narzędzi modułowych.
     9.2 Moduły dystrybuowane z jądrem.

  10. Sztuczki i wskazówki.

     10.1 Przekierowywanie wyjścia z poleceń make i patch.
     10.2 Instalacja warunkowa jądra.
     10.3 Odnowienia jądra.

  11. Inne dokumenty HOWTO, które mogą się przydać to:

  12. Różności

     12.1 Od autora.
     12.2 Co jest jeszcze do zrobienia.
     12.3 Oto ci, którzy się przyczynili do powstania tego HOWTO.
     12.4 Prawa autorskie, licencja i takie inne.
     12.5 Od tłumacza.


  ______________________________________________________________________

  11..  WWpprroowwaaddzzeenniiee..

  Czy powinieneś to czytać? Hmm... zobaczmy czy masz następujące
  problemy:


  ˇ  "Ten wredny pakiet mówi, że potrzebuje jądra w wersji 2.8.193 a ja
     ciągle mam 1.0.9!"

  ˇ  W jednym z nowszych wersji jądra jest nowy sterownik, który po
     prostu MUSISZ mieć.

  ˇ  W ogóle nie masz pojęcia jak skompilować jądro

  ˇ  "Czy to w README to _n_a_p_r_a_w_d_ę wszystko?"

  ˇ  Usiadłeś, spróbowałeś i nie wyszło

  ˇ  Potrzebujesz czegoś, co mógłbyś dać tym wszystkim, którzy ciągle
     cię proszą żebys im zainstalował jądro.


  11..11..  PPrrzzeecczzyyttaajj ttoo nnaajjppiieerrww!! ((NNiiee żżaarrttuujjęę))


  Niektóre z przykładów zawartych tutaj zakładają, że masz zainstalowane
  takie programy jak: GNU tar, find i xargs.  Są one właściwie
  standardowe; nie powinno być z tym problemów.  Zakłada się także, że
  znasz strukturę twojego systemu plików.  Jeśli nie znasz to koniecznie
  trzymaj w ręku wydruk tego co pojawia się na ekranie po poleceniu
  mount, albo wydruk zawartości pliku /etc/fstab jeśli umiesz go
  przeczytać.  Informacja ta jest ważna, i nie zmieni się dopóki nie
  zmienisz układu partycji na twoim dysku.

  Najnowszą wersją jądra, dostępną podczas pisania tego dokumentu, była
  wersja 2.2.9. To znaczy, że wszystko w tym dokumencie odnosi się do
  tej właśnie wersji. Chociaż staram się napisać ten dokument tak
  niezależnym jak się tylko da, jądro jest ciągle rozwijane, więc jeśli
  dostaniesz nowszą wersję, nieuniknionym jest, że będą jakieś różnice.
  Ale to wciąż nie powinno stanowić dużego problemu, co najwyżej mogą
  wystąpić jakieś drobne różnice.

  Są dwie ogólne wersje źródeł jądra Linux-a, stabilne i testowe.
  Stabilne wersje zaczynają się od wersji 1.0.x i są numerowane liczbami
  parzystymi (chodzi o liczbę drugą); 1.0.x, 1.2.x, 2.0.x jak również
  2.2.x.  Wersje te są uważane za najbardziej stabilne, wolne od dziur i
  błędów podczas ich dystrybucji. Jądra testowe ( 2.1.x, 2.3.x) są
  jądrami przeznaczonymi dla tych, którzy chcą je testować, wprowadzać
  jakieś zmiany, może nawet współpracować przy tworzeniu go. W wersjach
  tych może byc pełno błędów, mogą się zawieszać chociaż to wcale nie
  jest regułą i niekoniecznie musi się dziać. Jakby co, to zostałeś
  ostrzeżony.


  11..22..  SSłłoowwoo nnaa tteemmaatt wwyygglląądduu..


  Tekst, który tak wygląda jest albo czymś co pojawi się na ekranie,
  nazwą pliku, albo czymś co może być bezpośrednio wpisane z klawiatury
  (np. polecenie, czy jego opcje). Jeśli czytasz ten dokument jako
  zwykły plik tekstowy to tekst ten niczym się nie różni.


  22..  WWaażżnnee ppyyttaanniiaa ii ooddppoowwiieeddzzii nnaa nniiee..


  22..11..  CCoo ttoo jjąąddrroo ww ooggóóllee rroobbii??


  Jądro w systemach typu Unix odgrywa rolę pośrednika między twoimi
  programami, a twoim sprzętem. Najpierw zajmuje się zarządzaniem
  pamięci dla wszystkich uruchomionych programów (procesów), i dba o to,
  aby wszystkie one dostały równą ilość czasu procesora. (albo nierówną
  jeśli tak zażądasz). Dodatkowo, posiada miły interfejs dla programów
  chcących "rozmawiać" z twoim sprzętem.

  Jądro spełnia oczywiście o wiele więcej funkcji, ale to są
  najważniejsze, które należy znać.


  22..22..  DDllaacczzeeggoo mmiiaałłbbyymm cchhcciieećć ooddnnoowwiićć sswwoojjee jjąąddrroo??


  Nowsze jądra z reguły mają wiekszą ilość sterowników, czyli mogą
  obsłużyć większą ilość urządzeń, mogą mieć ulepszone algorytmy
  zarządzania procesami, mogą działać szybciej niż starsze wersje, mogą
  być bardziej stabilne, mają także wiele poprawek błędów, które
  zdarzyły się w wersjach wcześniejszych. Większość ludzi odnawia swoje
  jądra ponieważ chcą większej ilości sterowników i naprawionych błędów.


  22..33..  JJaakkii sspprrzzęętt oobbssłłuugguujjąą nnoowwsszzee wweerrssjjee jjąąddrraa??


  Przeczytaj Hardware-HOWTO. Możesz także zajrzeć do pliku config.in w
  źródłach jądra. Albo po prostu dowiedzieć się samemu jak napiszesz
  make config. W poleceniu tym znajdą się wszystkie obsługiwane przez
  dane jądro urządzenie. Ale nie będą to wszystkie urządzenia, które
  obsługuje Linux. Wiele popularnych sterowników (jak np. sterownik do
  PCMCIA i niektóre sterowniki do taśm) są rozprowadzane osobno jako
  ładowalne moduły.


  22..44..  JJaakkiieejj wweerrssjjii ggcccc ii lliibbcc ppoottrrzzeebbuujjęę??


  Aby zobaczyć jaką masz wersję napisz gcc -v.  Linus zaleca zawsze w
  pliku README wersję gcc, która powinna być użyta do kompilacji danego
  jądra. Jeśli nie masz tej wersji, dokumentacja w zalecanej wersji gcc
  powinna powiedzieć ci czy musisz odnowić libc. Nie jest to trudne, ale
  ważne jest, aby postępować zgodnie ze wskazówkami.


  22..55..  CCoo ttoo jjeesstt łłaaddoowwaallnnyy mmoodduułł??


  Są to części jądra, które nie są zawarte bezpośrednio w nim.
  Kompiluje się je osobno i można je umieścić a następnie usunąć z
  uruchomionego jądra prawie zawsze. Z powodu tej elastyczności jest to
  teraz preferowana metoda pisania niektórych fragmentów jądra. Wiele
  popularnych sterowników urządzeń to ładowalne moduły.


  22..66..  IIllee ppoottrrzzeebbuujjęę mmiieejjssccaa nnaa ddyysskkuu??


  To zależy od twojej konkretnej konfiguracji. Skompresowane źródła
  zajmują mniej więcej 14 MB. Po rozkompresowaniu, skonfigurowaniu i
  kompilacji zajmuje kolejne 67 MB.


  22..77..  JJaakk ddłłuuggoo zzaajjmmuujjee kkoommppiillaaccjjaa??


  Na nowszych maszynach zabiera to NAPRAWDĘ mniej czasu niż na starych.
  Np. na AMD K6-2/300 z szybkim dyskiem kompilacja wersji 2.2.x może
  zająć około 4 minut podczas gdy kompilacja tego samego jądra na starym
  Pentium, 486 czy 386 może trwać nawet godziny, czy dni ...

  Jeśli to cię martwi, a masz w pobliżu szybszy komputer, to skompiluj
  jądra na nim (zakładając, że ustawisz poprawne parametry, że twoje
  narzędzia systemowe są w odpowiednich wersjach itd), a potem przesnieś
  skompilowane jądro (obraz) na wolniejszy komputer.


  33..  JJaakk wwłłaaśścciiwwiiee sskkoonnffiigguurroowwaaćć ttoo jjąąddrroo??


  33..11..  ZZddoobbyywwaanniiee źźrróóddłłaa..


  Źródła możesz sciągnąć np. z ftp.kernel.org:/pub/linux/kernel - jest
  to główny serwer dla jądra Linux-a, albo z jakiejś bliższej ci kopii
  tego serwera. W Polsce najlepszym miejscem jest
  ftp.icm.edu.pl/pub/Linux/kernel. Z reguły nazwa jądra to linux-
  x.y.z.tar.gz, gdzie x.y.z jest numerem wersji. Tak jak już
  wspomniałem, wersje z nieparzystą drugą liczbą to wersje rozwojowe i
  mogą być niestabilne. Obok wersji .tar.gz są jeszcze wersje .bz2,
  które są mniejsze i zabierają mniej czasu do ściągnięcia.

  Najlepiej używać adresu ftp.xx.kernel.org, gdzie xx to kod twojego
  kraju. Np. ftp.pl.kernel.org dla Polski.
  Jeśli szukasz jakichś ogólnych informacji o Linux-ie, to zajrzyj pod
  adres www.linux.org <http://www.linux.org>. W Polsce także jest Polska
  Grupa Użytkowników Linux-a.


  33..22..  RRoozzppaakkoowwyywwaanniiee źźrróóddłłaa..


  Zaloguj się jako root albo użyj polecenia su i zmień katalog na
  /usr/src cd /usr/src.  Jeśli zainstalowałeś źródła do jądra podczas
  instalacji Linux-a w katalogu tym znajdziesz dołączenie symboliczne
  linux, które będzie wskazywało na katalog linux-x.y.z ze źródłami,
  które wtedy zainstalowałeś. Jeśli chcesz zachować stare źródła to usuń
  dołączenie linux poleceniem rm linux.

  Jeśli takiego dołączenia nie ma, a jest katalog linux, to (jeśli
  chcesz zachować źródła starej wersji jądra) zmień nazwę linux na
  linux-x.y.z, gdzie x.y.z jest wersją tych źródeł. (zajrzyj do pliku
  linux/Makefile - w pierwszych trzech linijkach znajdziesz wersję
  źródeł znajdujących się w tym katalogu).  Jeśli chcesz możesz skasować
  cały katalog linux i pozbyć się starych źródeł.  W każdym razie
  upewnij się, że nie ma katlogu linux przed rozpakowanie źródeł.

  Teraz w katalogu /usr/src rozpakuj źródła poleceniem tar zxpvf linux-
  x.y.z.tar.gz, jeśli na końcu nazwy pliku ze źródłami nie ma .gz to
  użyj polecenia tar xpvf linux-x.y.z. Zawartość archiwum wyświetli się
  na ekranie.  Kiedy rozpakowywanie się skończy pojawi się nowy katalog
  linux.  Dobrym pomysłem byłoby w tym momencie zmienić jego nazwę na
  linux-x.y.z i zrobić symboliczne dołączenie do tego katalogu o nazwie
  linux. Aby to zrobić użyj polecenia mv linux linux-x.y.z; ln -s linux-
  x.y.z linux. Teraz zmień bieżący katalog na linux i przejrzyj plik
  README. Znajdziesz tam sekcję o nazwie INSTALLING the kernel.
  Przeczytaj ją uważnie i wypełnij wszystkie polecenia, o których tam
  mowa.

  Jeśli ściągnąłeś wersję .bz2 i masz program bzip2 (na jego temat można
  przeczytać pod adresem www.muraroa.demon.co.uk/), to zrób tak:


     bzcat2 linux-x.y.z.tar.bz2 | tar xvf -


  33..33..  KKoonnffiigguurraaccjjaa jjąąddrraa..


  UWAGA: Niektóre z uwag zawartych tutaj są podobne do tych z pliku
  Linusa README.

  Polecenie make config wydane w katalogu /usr/src/linux uruchamia
  skrypt konfiguracyjny, który zadaje ci wiele pytań. Wymaga on
  zainstalowanego shella, więc sprawdź czy go masz. (/bin/bash, /bin/sh
  lub $BASH)

  W wersjach 2.0.x i nowszych istnieją jeszcze dwa sposoby na
  konfigurację: make menuconfig jak sama nazwa wskazuje jest to
  konfiguracja za pomocą menu tekstowego.  Można też wydać polecenie
  make xconfig co spowoduje uruchomienie miłej konfiguracji pod Xwindow.
  Pierwszy sposób wymaga zainstalowanej biblioteki (n)curses. Ta druga
  wymaga zainstalowanej biblioteki Tcl/Tk. Obie są dostarczane wraz ze
  standardowymi dystrybucjami.  Te sposoby mają podstawową zaletę: jeśli
  się pomylisz, to łatwo jest wrócić i poprawić błąd.


  Można teraz odpowiadać na kolejne pytania ukazujące się na ekranie.
  Odpowiada się zwykle literami "y" - tak i "n" - nie. Przy sterownikach
  jest jeszcze dodatkowa opcja "m" - oznacza skonfigurowanie go jako
  ładowalny moduł. Bardziej komicznym sposobem wyjaśnienia tej litery
  jest "może". Niektóre z bardziej oczywistych czy nie-krytycznych opcji
  nie zostały tutaj opisane; zobacz w sekcji "Inne opcje konfiguracji."
  W make menuconfig spacją zaznacza się daną opcję.

  W wersjach 2.0.x i nowszych jest _p_o_l_e_c_e_n_i_e "?", która umożliwia
  wyświetlenie krótkiej pomocy na temat bieżącej opcji. Informacja ta
  jest prawdopodobnie najświeższa. Oto lista ważniejszych opcji, do
  jakiej hierarchii należą i krótki opis.


  33..33..11..  KKeerrnneell mmaatthh eemmuullaattiioonn ((PPrroocceessssoorr ttyyppee aanndd ffeeaattuurreess))


  Pytanie to dotyczy emulacji koprocesora przez jądro.  Jeśli nie masz
  koprocesora matematycznego (masz czysty 386 albo 486SX), musisz tu
  odpowiedzieć "y". Jeśli masz koprocesor a odpowiesz "y", nie martw się
  -- koprocesor będzie użyty, a emulacja ignorowana. W połowie
  przypadków w tej chwili odpowiedzią będzie nie, ale nie martw się
  jeśli przypadkowo odpowiesz tak; jeśli nie trzeba, to nie będzie to
  użyte.


  33..33..22..  EEnnhhaanncceedd ((MMFFMM//RRLLLL)) ddiisskk aanndd IIDDEE ddiisskk//ccddrroomm ssuuppppoorrtt ((BBlloocckk
  DDeevviicceess))..


  Przypuszczalnie potrzebujesz tej obsługi. Opcja ta oznacza, że jądro
  będzie obsługiwać standardowe dyski do komputerów PC, które są w
  posiadaniu większości ludzi. Sterownik ten nie zawiera obsługi dla
  dysków SCSI, pytanie o to będzie później w konfiguracji.

  Zostaniesz zapytany następnie o sterowniki "old disk-only" i "new
  IDE". Wybierz jeden z nich; główna różnica pomiędzy nimi to taka, że
  stary sterownik obsługuje tylko dwa dyski na pojedynczym interfejsie,
  a nowy obsługuje drugi interfejs i napędy IDE/ATAPI CD-ROM. Nowy
  sterownik jest o około 4 kB większy od starego i ma być lepszy. To
  znaczy, że pomijając mniejszą ilość błędów może działać bardziej
  wydajnie, szczególnie jeśli masz dysk typu EIDE.


  33..33..33..  NNeettwwoorrkkiinngg ssuuppppoorrtt ((GGeenneerraall SSeettuupp))..


  Ogólnie powinieneś odpowiedzieć "y" jeśli twój komputer jest w sieci
  takiej jak Internet, albo jeśli chcesz używać protokołów SLIP czy PPP,
  aby mieć dostęp do Internetu. Aczkolwiek wiele pakietów (np. Xwindows)
  wymaga obsługi sieci nawet jeśli twój komputer nie jest podłączony do
  żadnej sieci; powinieneś tu odpowiedzieć "y". Później, zostaniesz
  zapytany czy chcesz obsługę protokołu TCP/IP; znowu, odpowiedz "y"
  jeśli nie jesteś absolutnie pewien.


  33..33..44..  SSyysstteemm VV IIPPCC ((GGeenneerraall SSeettuupp))..


  Jedną z najlepszych definicji IPC (InterProcess Communication -
  Komunikacja Pomiędzy Procesami) znajduje się w glosariuszu w książce o
  Perlu. Nic więc dziwnego, że niektórzy programiści piszący w Perlu
  wykorzystują go do komunikacji między procesami, tak samo jak wiele
  innych pakietów (DOOM - z tych najbardziej znanych ;) ), więc
  odpowiedź "n" nie jest mądrym wyborem, o ile wiesz dokładnie co
  robisz.
  33..33..55..  ((ww ssttaarrsszzyycchh wweerrssjjaacchh:: UUssee --mm448866 ffllaagg ffoorr 448866--ssppeecciiffiicc ooppttii­­
  mmiizzaattiioonnss)) PPrroocceessssoorr ffaammiillyy ((PPrroocceessssoorr ttyyppee aanndd ffeeaattuurreess))..


  Tradycyjnie, to wkompilowywało pewne optymalizacje dla konkretnego
  procesora; jądra działały dobrze także na inncyh procesoarch, ale były
  one troche większe. W nowszych wersjach się już tego nie stosuje i
  powinieneś odpowiedzieć na jaki procesor rzeczywiście kompilujesz
  jądro. Jądro skompilowane na 386 będzie działać na wszystkich
  procesorach.


  33..33..66..  SSCCSSII ssuuppppoorrtt..


  Jeśli masz urządzenia SCSI odpowiedz "y". Zostaniesz następnie
  zapytany o dalsze informacje, jak np.: obsługa CD-ROM-u, dysków i
  twojego adaptera. Zajrzyj do SCSI-HOWTO po więcej szczegółów.


  33..33..77..  NNeettwwoorrkk ddeevviiccee ssuuppppoorrtt..


  Jeśli masz kartę sieciową, albo chciałbyś używać protokołów SLIP, PPP,
  albo kontrolera portu równoległego aby połączyć się z Internetem
  odpowiedz "y". Konfigurator spyta cię następnie o typ karty i rodzaj
  protokołu.


  33..33..88..  FFiilleessyysstteemmss..


  Skrypt konfiguracyjny pyta cię następnie o to, jakie systemy plików
  chcesz obsługiwać:

  Standard (minix) - Nowsze dystrybucje nie tworzą tego systemu plików,
  a wielu ludzi go nie używa, ale jednak użycie go mogłoby być dobrym
  pomysłem, ponieważ przydaje się on do odczytu dyskietek, dla których
  system ten jest mniej bolesny niż ext2.

  Second extended - To jest standardowy system plików Linuxa. Prawie na
  pewno masz jeden z nich i musisz odpowiedzieć y.

  msdos - Jeśli chcesz używać swej partycji dos-owej, albo montować
  dyskietki sformatowane pod ten system, odpowiedz "y".

  Dostępne są jeszcze różne inne systemy plików z innych systemów
  operacyjnych.

  /proc - (Pomysł jak mniemam z laboratorium Bella). Na dysku nie tworzy
  się systemu plików proc. To jest system plików, który służy do
  porozumiewania się z jądrem i procesami.  Wiele programów
  wyświetlających procesy, jak np. ps używa tego systemu plików. Spróbuj
  czasami wykonać polecenie cat /proc/meminfo albo cat /proc/devices.
  Niektóre powłoki (w szczególności rc) używają /proc/self/fd (znane
  jako /dev/fd na innych systemach) do funkcji I/O.  Powinieneś prawie
  na pewno odpowiedzieć tutaj "y". Wiele ważnych narzędzi do Linux-a
  zależy od tego systemu plików.

  NFS - Jeśli twój komputer jest w sieci i chcesz używać systemów
  plików, które znajdują się na innych systemach z NFS, odpowiedz "y".

  ISO9660 - Ten system plików jest na przeważającej ilości CD-ROM-ów.
  Jeśli więc chcesz używać CD-ROM-u odpowiedz "y".


  33..33..88..11..  AAllee jjaa nniiee wwiieemm jjaakkiieeggoo ssyysstteemmuu pplliikkóóww ppoottrrzzeebbuujjęę!!


  No dobra, napisz mount. Powinno się wyświetlić coś jak:


      blah# mount
      /dev/hda1 on / type ext2 (defaults)
      /dev/hda3 on /usr type ext2 (defaults)
      none on /proc type proc (defaults)
      /dev/fd0 on /mnt type msdos (defaults)


  Spójrz na każdą linijkę; słowo obok type jest typem systemu plików. W
  tym przypadku / i /usr są typu _s_e_c_o_n_d _e_x_t_e_n_d_e_d, używany jest także
  _p_r_o_c i jest także zamontowana dyskietka z systemem plików msdos
  (tfu!).

  Możesz spróbować też cat /proc/filesystems jeśli masz system _p_r_o_c.
  Wyświetli ci to systemy plików wkompilowane w aktulanie używane jądro.

  Konfiguracja rzadko używanych i nie krytycznych systemów plików może
  powodować niepotrzebne powiększanie się jądra; poczytaj sekcję o
  modułach jak tego uniknąć i sekcję "Pułapki", aby dowiedzieć się
  dlaczego powiększające się jądro nie jest pożądane.


  33..33..99..  CChhaarraacctteerr ddeevviicceess..


  Tutaj dołączasz sterowniki dla drukarki (równoległej, znaczy się),
  myszy szeregowej, myszy PS/2 (wiele Notebooków używa protokołu PS/2
  dla swoich wbudowanych myszy), niektóre sterowniki do taśm, i inne
  tego typu "znakowe" urządzenia. Odpowiedz "y" kiedy znajdziesz
  urządzenie, którego używasz.

  UWAGA: gpm to program, który pozwala na użycie myszy poza Xwindow i na
  kopiowanie tekstu pomiędzy wirtualnymi konsolami.  Jest to całkiem
  przyjemne jeśli masz zwykłą myszkę szeregową, ponieważ koegzystuje ona
  z Xwindows, ale musisz uciekać się do specjalnych sztuczek dla innych.


  33..33..1100..  SSoouunndd..


  Jeśli czujesz wielką potrzebę usłyszenia dźwięków wydobywających się z
  tej maszynerii to odpowiedz "y" i napisz wszystko co wiesz na temat
  szczegółów twojej karty dźwiękowej i skompiluje sterownik. (Uwaga o
  konfiguracji kart dźwiękowych: jeśli zapyta cię czy chcesz
  zainstalować pełną wersję sterownika, możesz odpowiedzieć "n" i
  zaoszczędzić trochę pamięci wybierając tylko to co jest ci potrzebne.)

  Jeśli myślisz poważnie o karcie dźwiękowej, to zajrzyj na dwie strony
  darmowych sterowników:


  ˇ  www.linux.org.uk/OSS/

  ˇ  www.opensound.com/


  33..33..1111..  IInnnnee ooppccjjee kkoonnffiigguurraaccjjii..


  Nie wszystkie opcje konfiguracyjne są tu wymienione ponieważ zmieniają
  się zbyt często lub są oczywiste (na przykład: obsługa 3Com 3C509).
  Jest całkiem spora lista wszystkich opcji wraz ze sposobem
  umieszczenia jej w skrypcie Configure. Zajmuje się tą listą Axel Boldt
  (boldt@math.ucsb.edu). Można go także zobaczyć jako jeden duży plik w
  dystrybucji jądra Documentation/Configure.help od wersji 2.0.

  [Od tłumacza] Plik ten dla chyba dwóch wersji jądra jest
  przetłumaczony na język Polski. Zajrzyj pod adres www.jtz.org.pl/inne-
  polskie.html


  33..33..1122..  KKeerrnneell hhaacckkiinngg..


  Wzięte z pliku README napisanego przez Linusa: opcja "kernel hacking"
  daje w rezultacie większe i wolniejsze jądro, może nawet uczynić je
  mniej stabilnym, przez konfigurowanie niektórych procedur, tak aby
  aktywnie próbowały łamać złe algorytmy i żeby można było znaleźć
  problemy jądra. (kmalloc()). Tak więc powinieneś odpowiedzieć tutaj
  "n" jeśli chcesz mieć normalnie działające i stabilne jądro.


  33..44..  II ccoo tteerraazz?? ((MMaakkeeffiillee))


  Jak już skończysz konfigurację pojawi się na ekranie wiadomość, że
  jądro zostało skonfigurowane i że należy sprawdzić top-level Makefile
  dla dodatkowej konfiguracji.

  Ten top-level Makefile to plik o nazwie Makefile w katalogu
  /usr/src/linux. Zajrzyj tam. Przypuszczalnie nie będziesz tam nic
  zmieniał, ale spojrzeć nie boli :). Jak już zainstalujesz nowe jądro
  możesz zmienić jego opcje przy pomocy narzędzia rdev. Jeśli czujesz
  się zagubiony patrząc na ten plik, to nie przejmuj się nim.


  44..  KKoommppiillaaccjjaa jjąąddrraa..


  44..11..  CCzzyysszzcczzeenniiee ii zzaalleeżżnnoośśccii..


  Kiedy skrypt konfiguracyjny się skończy każe ci napisać make dep i
  (przypuszczalnie) make clean. Tak więc zaczynamy od make dep.  Jest to
  pewne zabezpieczenie się, które sprawdza różne zależności, jak na
  przykład: czy pliki nagłówkowe są na swoich miejscach. Nie zajmuje to
  wiele czasu, no chyba, że twój komputer jest naprawdę wolny.

  W starszych wersjach powinieneś jeszcze wydać polecenie make clean. To
  usuwa pozostałości po starej kompilacji jądra (pliki objektowe itp).
  NNiiee zzaappoommnniijj tego kroku !!!


  44..22..  KKoommppiillaaccjjaa ggłłóówwnnaa..


  Po czyszczeniu i sprawdzeniu zależności możesz wpisać make bzImage lub
  make bzdisk (to jest ta część, która zabiera tyle czasu). make bzImage
  skompiluje jądro i zostawi je w pliku
  /usr/src/linux/arch/i386/boot/bzImage wśród innych rzeczy.  To jest
  nowe skompresowane jądro. make bzdisk robi to samo, z tą różnicą, że
  umieszcza plik bzImage na dyskietce w stacji A:, którą mam nadzieję
  włożysz na czas do stacji :). (ten czas to sam koniec kompilacji, ale
  na wszelki wypadek radzę włożyć od razu, bo potem można zapomnieć)
  make bzdisk to dobry sposób na testowanie nowego jądra; jeśli coś
  pójdzie nie tak, po prostu wyjmujesz dyskietkę ze stacji, resetujesz i
  po krzyku. Może to być także pomocne jeśli przypadkowo usuniesz jądro
  z dysku. (radzę uważać na to co się robi w katalogu głównym a
  szczególnie w katalogu /boot). Możesz jej także użyć do instalacji
  innych systemów, ponieważ wystarczy przegrać zawartość tej dyskietki
  na inną.

  Wszystkie, nawet te w połowie sensowne, jądra są skompresowane, z
  powodu literek "bz" na początku. Skompresowane jądro odkompresowuje
  się automatycznie w czasie wykonywania.

  W starszych jądrach nie ma opcji bzImage. Było to po prostu zImage.
  Opcja ta jest wciąż dostępna, jednak biorąc pod uwagę obecne rozmiary
  jądra nie poleca się tego sposobu kompresji.


  44..33..  IInnnnee ppaarraammeettrryy ddllaa ""mmaakkee"" pprrzzyy kkoommppiilloowwaanniiuu jjąąddrraa..


  make mrproper spowoduje dokładniejsze wyczyszczenie.  Czasem jest to
  potrzebne; możesz to robić przy instalacji każdej łaty (patch). make
  mrproper skasuje także twój plik z bieżącą konfiguracją, więc możesz
  sobie zrobić kopię tego pliku (.config).

  make oldconfig spróbuje skonfigurować jądro na podstawie starego pliku
  konfiguracyjnego; przejdzie za ciebie przez proces konfiguracji (make
  config). Jeśli jeszcze nigdy przedtem nie kompilowałeś jądra lub nie
  masz starego pliku konfiguracyjnego wtedy przypuszczalnie nie
  powinieneś tego robić, bo będziesz chciał zmienić konfigurację
  domyślną.

  Przeczytaj sekcję o modułach na temat szczegółów dotyczących make
  modules.


  44..44..  IInnssttaallaaccjjaa jjąąddrraa..


  Jeśli masz już nowe jądra i wydaje ci się, że ono działa tak jak
  chciałeś, czas aby je zainstalować. Większość ludzi używa do tego celu
  LILO (Linux Loader). make bzlilo zainstaluje jądro, uruchomi lilo, aby
  odświeżyć informacje i przygotuje wszystko, aby zresetować i załadować
  nowe jądro. AALLEE TTYYLLKKOO w przypadku, gdy LILO jest skonfigurowane
  następująco: jądro to /vmlinuz, lilo jest w /sbin, a twój plik
  konfiguracyjny od lilo to /etc/lilo.conf i zgadza się z tym co jest
  powyżej.

  W innym przypadku musisz użyć bezpośrednio polecenia lilo.  Jest to
  pakiet całkiem prosty do zainstalowania i używania, ale ma tendencję
  do załamywania ludzi swoim plikiem konfiguracyjnym.  Zajrzyj do pliku
  /etc/lilo/config - w starszych wersjach; lub /etc/lilo.conf - w
  nowszych wersjach, i sprawdź bieżące ustawienia. Plik ten wygląda tak:


      image = /vmlinuz
          label = Linux
          root = /dev/hda1
          ...


  image = odnosi się do aktualnej wersji zainstalowanego jądra.
  Większość używa nazwy /vmlinuz. Ale równie dobrze może to być nazwa
  xxx, jądro, czy pliczek (nie jestem pewien co do polskich liter, ale
  zawsze można poeksperymentować :) ) label = używane jest przez LILO,
  aby dowiedzieć się jaki system lub jądro załadować, a root = jest
  katalogiem głównym danego systemu. Zrób kopię jądra, którego teraz
  używasz i skopiuj nowo zrobione jądro na miejsce starego (czyli napisz
  cp bzImage /vmlinuz jeśli używasz nazwy vmlinuz i jesteś w katalogu
  /usr/src/linux/arch/i386/boot. Potem uruchom LILO - w nowszych
  wersjach po prostu uruchamiasz lilo; w starszych może będziesz musiał
  uruchomić /etc/lilo/install albo nawet /etc/lilo/lilo -C
  /etc/lilo/config.

  Jeśli chcesz wiedzieć więcej na temat konfiguracji LILO, albo nie masz
  LILO, zdobądź najnowszą wersję i poczytaj dokumentację.

  Aby załadować jedną ze starszych wersji jądra, które mam nadzieję
  zachowałeś :) skopiuj linie od image = xxx w pliku konfiguracyjnym
  LILO na dół pliku, zmień xxx na nazwę twojego zachowanego pliku (wraz
  z pełną ścieżką). Zmień label = zzz na np. label = old-kernel i
  uruchom ponownie lilo.  Możesz też wstawić linię delay = x, gdzie x
  jest ilością dziesiętnych części sekundy, do pliku konfiguracyjnego
  LILO, aby zatrzymać ładowanie na określoną ilość sekund i przerwać je
  np.  klawiszem SHIFT, a potem wpisać nazwę którą nadałeś starszej
  wersji jądra (tę label = z pliku konfiguracyjnego LILO, a nie nazwę
  pliku jądra) w razie gdyby stało się coś nieprzyjemnego.


  55..  ŁŁaattaanniiee jjąąddrraa ((ppaattcchhoowwaanniiee))..


  55..11..  ZZaakkłłaaddaanniiee łłaattyy..


  Pakiety, które pozwalają na odnowienie jądra to łaty. Na przykład:
  jeśli masz wersję 1.1.45 i znajdziesz plik o nazwie patch46.gz to
  znaczy, że możesz odnowić swoje jądro do wersji 1.1.46. Możesz zrobić
  kopię źródeł, które masz (make clean a potem cd /usr/src; tar zcvf
  old-kernel.tar.gz linux)

  Tak więc kontynuując powyższy przykład załóżmy, że masz plik
  patch46.gz w katalogu /usr/src. Bedąc w katalogu /usr/src wydaj
  polecenie zcat pacth46.gz | patch -p0 albo patch -p0 < patch46 jeśli
  łata nie jest skompresowana. Zobaczysz teraz trochę ścieżek i nazw
  plików oraz komunikatów przelatujących przez ekran, o tym co się udało
  a co nie. Wszystko to przelatuje zbyt szybko, żeby nadążyć z
  czytaniem, także właściwie nie wiesz czy się udało czy nie. Możesz
  użyć parametru -s do polecenia patch, aby poinformować je, żeby
  wyświetlało tylko komunikaty o błędach.  Aby zobaczyć czy coś poszło
  nie tak, poszukaj plików z rozszerzeniem .rej w katalogu
  /usr/src/linux.  Niektóre wersje patch (starsze wersje, które mogły
  być skompilowane na gorszym systemie plików) zostawiają błędy w
  plikach z rozszerzeniem #. Możesz użyć polecenia find, aby znaleźć te
  pliki:


        cd /usr/src/linux; find ./ -name '*.rej' -print


  Polecenie to wyświetli wszystkie pliki z rozszerzeniem rej znajdujące
  się w bieżącym katalogu i jego podkatalogach.

  Jeśli wszystko poszło dobrze, wydaj teraz po kolei polecenia make
  clean, make config i make dep tak jak opisano w sekcjach 3 i 4.

  Do polecenia patch jest trochę opcji. Jak już wspomniałem, patch -s
  spowoduje wyświetlenie na ekran tylko wiadomości o błędach. Jeśli
  trzymasz źródła w innym katalogu niż /usr/src/linux, polecenie patch
  -p1 wydane w tym katalogu, gdzie trzymasz źródła zrobi wszystko bez
  błędów. Inne opcje polcenia patch są dobrze opisane w podręczniku
  "man".


  55..22..  JJeeśśllii ccoośś ppóójjddzziiee nniiee ttaakk..


  (Uwaga: ta sekcja odnosi się w głównej mierze do starszych wersji
  jądra.)

  Najczęstszym problemem było to, że kiedy polecenie patch modyfikowało
  plik config.in nie wyglądał on tak jak powinien, bo zmodyfikowałeś go,
  aby pasował do twojego komputera.  Zostało to już poprawione, ale w
  starszych wersjach błąd ten pozostał. Aby to naprawić, przeczytaj plik
  config.in.rej i zobacz co pozostało z oryginalnej łaty. Zmiany są
  zwykle zaznaczane znakami + i - na początku linii. Spójrz na linie
  otaczające tę zaznaczoną i przypomnij sobie, czy były one ustawione na
  tak, czy na nie. Teraz w pliku config.in zmień "y" na "n" i "n" na "y"
  tam gdzie trzeba. Wydaj polecenie patch -p0 < config.in.rej a jeśli
  poinformuje cię, że się powiodło, wtedy możesz kontynuować
  konfigurację i kompilację.  Plik config.in.rej pozostanie, ale możesz
  go skasować.

  Jeśli odkryjesz dalsze problemy, mogłeś zainstalować jakąś łatę nie w
  kolejności. Jeśli na ekranie pojawi się taka wiadomość: previously
  applied patch detected: Assume -R? oznacza to, że przypuszczalnie
  próbujesz nałożyć łatę o wersji mniejszej niż źródła twojego jądra.
  Jeśli odpowiesz "y", polecenie patch spróbuje zdegradować twoją
  wersję, i najprzypuszcalnie się to nie powiedzie, przez co będziesz
  musiał zdobyć całkiem nowe źródła.  (co w sumie wcale nie jest takim
  złym pomysłem).

  Aby odinstalować jakąś łatę użyj patch -R na oryginalnej.

  Jak już się wszystko tak pomiesza, że nie będziesz mógł dojść do ładu,
  to najlepszym sposobem jest zdobyć nowe źródła jądra i zacząć od nowa.


  55..33..  PPoozzbbyywwaanniiee ssiięę pplliikkóóww ""..oorriigg""..


  Po zaledwie kilku łatach pliki .orig zaczynają niebezpiecznie rosnąć.
  Na przykład: usunięcie plików .orig z wersji 1.1.51, która była
  ostatnio czyszczona w wersji 1.1.48 spowodowało zwolnienie ponad 500
  kB dysku.


      find . -name '*.orig' -exec rm -f {} ';'


  Polecenie to spowoduje usunięcie wszystkich plików .orig z bieżącego
  katalogu i jego podkatalogów.

  Wersje patch, które używają plików .# zamiast plików .rej, używają
  tyldy (~) zamiast plików .orig.

  Są lepsze sposoby pozbycia się plików .orig, które zależą od polecenia
  GNU xargs:


      find .  -name '*.orig' | xargs rm


  lub metoda całkiem bezpieczna ale trochę "głośna" (dużo komunikatówna
  ekranie):


      find . -name '*.orig' -print0 | xargs --null rm --


  55..44..  IInnnnee łłaattyy..


  Są jeszcze inne łaty (tzw. niestandardowe), niż te które dystrybuuje
  Linus. Jeśli ich użyjesz łaty Linusa mogą nie działać i będziesz
  musiał je albo odinstalować, dopasować źródła albo łatę, zainstalować
  nowe źródła, albo jakaś kombinacja tego. Może to być trochę
  frustrujące, więc jeśli nie chcesz grzebać w źródłach (z możliwością
  narobienia niezłego bajzlu), odinstaluj niestandardowe wersje łat
  zanim zainstalujesz łatę Linusa, albo po prostu zainstaluj nowe
  źródła. Wtedy możesz zobaczyć czy łaty niestandardowe wciąż działają.
  Jeśli nie to albo utknąłeś ze starym jądrem i będziesz próbował zmusić
  jakoś źródło albo łatę, żeby zaczęła działać, albo będziesz czekał
  (pewnie błagał) o nową łatę.

  Jak pospolite są te niestandardowe łaty?
  Przypuszczalnie o nich usłyszysz. Ja używałem łaty "noblink" na moich
  wirtualnych konsolach, bo nienawidzę mrugającego kursora. Ta łata jest
  (a przynajmniej była) często odnawiana dla nowszych wersji jądra. Z
  większością nowych sterowników jako ładowalne moduły, chociaż
  częstotliwość niestandardowych łat znacznie spada.


  66..  PPaakkiieettyy ddooddaattkkoowwee..


  Jądro Linux-a ma wiele zalet, które nie znajdują się w źródłach. Są
  one rozprowadzane jako osobne pakiety. Niektóre z tych najbardziej
  popularnych są tu wymienione.


  66..11..  kkbbdd


  Konsola Linux-owa ma chyba więcej zalet niż na to zasługuje.  Pomiędzy
  nimi znajdują się takie jak: zmiana czcionek, zmiana układu klawiszy,
  zmiana trybów wyświetlania (w nowszych wersjach).  Pakiet _k_b_d to
  programy, które pozwalają użytkownikowi na robienie tego wszystkiego
  plus wiele czcionek i układów klawiatur dla prawie wszystkich
  klawiatur i jest on dostępny z tego samego miejsca, gdzie znajdują się
  źródła jądra.


  66..22..  uuttiill--lliinnuuxx


  Rik Faith (faith@cs.unc.edu ) złożył razem obszerną kolekcję narzędzi
  do Linux-a, które dziwnym trafem nazywają się util-linux. Obecnie
  zajmuje się nimi Andries Brouwer (util-linux@math.uio.no ). Dostępne
  są one poprzez anonimowe ftp z ftp.icm.edu.pl w katalogu
  /pub/Linux/sunsite/system/misc.  Zawiera ona takie narzędzia jak:
  setterm, rdev, czy ctrlaltdel, które są związane z jądrem. Jak Rik
  twierdzi, _N_i_e _i_n_s_t_a_l_u_j _t_e_g_o _z_e_s_t_a_w_u _b_e_z _z_a_s_t_a_n_o_w_i_e_n_i_a. Nie trzeba
  instalować całej zawartości pakietu, mogłoby to nawet spowodować
  poważne problemy.


  66..33..  hhddppaarrmm


  Jak więszkość pakietów, ten był łatą i dodatkiem dla jądra. Łaty
  zostały z czasem związane na stałe z jądrem, a ten program stał się
  osobnym pakietem. W rękach niedoświadczonego użytkownika jest on
  bardzo nniieebbeezzppiieecczznnyy. Więc nie używaj go jeśli nie wiesz co robisz.


  66..44..  ggppmm


  gpm - general purpose mouse czyli, w dość wolnym tłumaczeniu :), mysz
  o ogólnym zastosowaniu. Program ten pozwala na przenoszenie zawartośći
  pomiędzy wirtualnymi konsolami i inne pożyteczne rzeczy jak np.
  tłumaczenie protokołów pomiędzy różnymi typami myszek, używanie wielu
  myszek...


  77..  NNiieekkttóórree ppuułłaappkkii..


  77..11..  mmaakkee cclleeaann


  Jeśli twoje nowe jądro zaczyna robić dziwne rzeczy po rutynowym
  odnowieniu, przypuszczalnie zapomniałeś wydać polecenie make clean
  przed kompilacją nowego jądra. Oznaki takie to może być cokolwiek od
  zawieszania się systemu bez powodu, przez dziwne problemy z funkcajmi
  I/O, do ślimaczej szybkości. Nie zapomnij także wydać polecenia make
  dep.


  77..22..  WWiieellkkiiee aallbboo wwoollnnee jjąąddrroo..


  Jeśli twoje jadro zżera ogromną ilość pamięci, jest zbyt duże, albo po
  prostu kompiluje się w nieskończoność nawet jeśli masz swoje nowiutkie
  Quadbazillium-III/4400, najprawdopodobniej skonfigurowałeś
  niepotrzebnie pełno sterowników. Jeśli czegoś nie używasz, to nie
  konfiguruj, bo to naprawdę zabiera niepotrzebnie pamięć.  Najbardziej
  oczywistym symptomem przy zbyt dużym jądrze jest bardzo częste
  swapowanie (jeśli twój dysk ciągle rzęzi, a nie jest jednym z tych
  starych orłów Fujitsu, które brzmią jak lądujący odrzutowiec,
  przejrzyj konfigurację swojego jądra).

  Możesz dowiedzieć się ile pamięci zabiera twoje jądro odejmując
  wartość total mem z pliku /proc/meminfo albo z polecenia free od
  całkowitej ilości pamięci w twoim komputerze.


  77..33..  PPoorrtt rróówwnnoolleeggłłyy nniiee ddzziiaałłaa//mmoojjaa ddrruukkaarrkkaa nniiee ddzziiaałłaa..


  Opcje które musisz włączyć na PC-cie to: Najpierw w sekcji "General
  Setup" włącz "Parallel port support" oraz "PC-style hardware".
  Następnie w sekcji "Character devices" włącz "Parallel printer
  support".

  No i potem zostają nazwy. W wersji 2.2 zastosowano inne nazwy niż w
  starszych wersjach. Powodem tego jest, to że w starym jądrze miałeś
  lp1 a teraz jest to lp0. Spójrz do dmesg albo w katalogu /var/log/.


  77..44..  JJąąddrroo ssiięę nniiee kkoommppiilluujjee..


  Jeśli się rzeczywiście nie kompiluje, to pewnie jakaś łata się nie
  zainstalowała poprawnie. Twoja wersja "gcc" może także być nie w
  porządku. Albo pliki nagłówkowe są skopane. Upewnij się także czy
  symboliczne dołączenie, o których Linus pisze w README, są poprawnie
  zrobione. W ogólności jeśli standardowe jądro się nie kompiluje, to
  coś poważnego jest z systemem i niezbędna jest ponowna instalacja
  niektórych narzędzi.

  W niektórych przypadkach "gcc" może się wysypać z powodu problemów
  sprzętowych. Komunikaty w tym przypadku to: xxx exited with signal 15
  i w ogólności są one bardzo tajemnicze.  Pewnie bym o tym nie
  wspominał, gdyby nie to, że mi się to zdażyło - miałem kiedyś wadliwą
  pamięć cache a kompilator wtedy hulał sobie po pamięci gdzie chciał.
  Najpierw spróbuj przeinstalwać gcc. Podejrzenia na sprzęt rzucaj
  dopiero jeśli jądro się kompiluje przy wyłączonym zewnętrznym cache'u,
  albo przy zmniejszonej ilości pamięci RAM itp.

  Z reguły ludzi to trochę denerwuje jak im powiesz, że mają popsuty
  sprzęt. Cóż, ja tego nie zmyślam. Jest FAQ na ten temat -
  www.bitwizard.nl/sig11/.


  77..55..  NNoowwaa wweerrssjjaa jjąąddrraa nniiee cchhccee ssiięę zzaałłaaddoowwaaćć..


  Albo nie uruchomiłeś lilo po skopiowaniu jądra na miejsce starego,
  albo źle skonfigurowałeś. Najczęściej spotykanym problemem jest nie
  wkompilowanie obsługi twoejgo dysku lub systemu ext2. Kiedyś miałem
  problem z plikiem konfiguracyjnym LILO; było tam boot = /dev/hda1 a
  powinno być boot = /dev/hda. Na początku to może byc naprawdę
  denerwujące, ale potem jak już masz dobry plik konfiguracyjny nie
  powinieneś go zmieniać.


  77..66..  ZZaappoommnniiaałłeeśś uurruucchhoommiićć lliilloo,, aallbboo ssyysstteemm ssiięę ww ooggóóllee nniiee łłaadduujjee..


  Oooj! Najlepszą rzeczą jaką można zrobić to załadować system z
  dyskietki lub CDROMu (no trzeba je oczywiście mieć :) ) i przygotować
  nową dyskietkę startującą (np. make zdisk). Musisz wiedzieć, gdzie
  jest twój główny system plików i jakiego jest typu. (ext2, minix). W
  przykładzie poniżej musisz także wiedzieć gdzie i na jakim systemie
  jest /usr/src/linux i gdzie jest zwykle zamontowany.

  W następującym przykładzie "/" to /dev/hda1, a partycja, na której
  znajduje się katalog linux to /dev/hda3 normalnie montowana na /usr.
  Działające jądro jest w katalogu /usr/src/linux/arch/i386/boot i
  nazywa się bzImage.

  Pomysł polega na tym, że jeśli masz działające bzImage, można tego
  użyć dla nowej dyskietki. Inna alternatywa, która może, ale nie musi
  działać (to zależy jak bardzo namieszałeś) opisana jest za tym
  przykładem.

  Najpierw, załaduj system z dyskietki, którą akurat masz i zamontuj
  system plików, na którym znajduje się działające jądro:


     mkdir /mnt
     mount -t ext2 /dev/hda3 /mnt


  Jeśli pojawi się komunikat, że katalog /mnt już jest - zignoruj go.
  Przy mount na pewno pojawi się komunikat ostrzegający, że montujesz
  niesprawdzony system plików - zignoruj go. Zmień katalog na ten, w
  którym znajduje się działające jądro (pamiętaj, że teraz masz dysk w
  katalogu /mnt). Umieść sformatowaną dyskietkę w stacji A: (nie
  dyskietkę, z której startowałeś !!!), przerzuć jądro na dyskietkę i
  skonfiguruj je dla twojego głównego systemu plików:


     cd /mnt/src/linux/arch/i386/boot
     dd if=bzImage of=/dev/fd0
     rdev /dev/fd0 /dev/hda1


  Zmień katalog na / (cd /) i odmontuj katalog /mnt (umount /mnt).
  Powinieneś być teraz w stanie załadować system tak jak normalnie z tej
  dyskietki. Nie zapomnij uruchomić lilo po restarcie (czy co tam źle
  zrobiłeś).

  Jak już wspomniałem jest jeszcze inna metoda. Jeśli masz kopię
  działającego jądra, możesz jej użyć dla zrobienia dyskietki startowej.
  Weźmy znów powyższe warunki i załóżmy, że działająca kopia to
  /vmlinuz. Zrób to samo co powyżej z tymi zmianami: /dev/hda3 zmień na
  /dev/hda1/ (gł. system plików) /mnt/src/linux na /mnt if=bzImage na
  if=vmlinuz

  ------------------------------------------------------------------
  Od tłumacza:

  Szczerze powiem/napiszę, że nie wiem po co ten człowiek tak komplikuje
  sprawę. Podam tu sposób, ktorego ja używam:

  Najpierw sprawdź czy masz takie linijki na początku pliku
  /etc/lilo.conf:


     prompt
     timeout=50


  Jeśli nie to je dopisz.

  W swoim pliku /etc/lilo.conf mam zawsze dwie sekcje:


  image=/boot/vmlinuz
          label=linux
          root=/dev/hda1
          read-only
  image=/boot/vmlinuz-old
          label=linux-old
          root=/dev/hda1
          read-only


  Ja nazywam jądra z wersją na końcu (/vmlinuz-2.0.18) i robię
  symboliczne dołączenie ln -s /vmlinuz-2.0.18 /vmlinuz.  Jeśli
  kompiluję tę samą wersję jądra, to przed kompilacją/instalacją ZZAAWWSSZZEE
  robię kopię jądra, które mi działa (powiedzmy cp /vmlinuz-2.0.18
  /vmlinuz.2.0.18.old);
  Jak już skompiluję jądro to kopiuje je na /vmlinuz-wersja, przedtem
  KOPIA !!! - tylko jeśli kompilujemy tę samą wersję jądra, którą już
  używamy, bo nowsza wersja będzie miała inny numer na końcu. Po
  skopiowaniu zmieniamy dołączenie symboliczne (jeśli instalujemy nową
  wersję) - rm /vmlinuz; ln -s /vmlinuz-nowa_wersja /vmlinuz; oraz ln -s
  /vmlinuz-2.0.18.old /vmlinuz-old; potem uruchamiamy lilo i
  restartujemy komputer. Jeśli nowe jądro nie działa, to startujemy
  stare jądro (wpisujemy po pojawieniu się boot:  lub LILO: na ekranie
  linux-old) i po wciśnięciu ENETERa mamy znowu działający system.

  Jeśli nie działające jądro było w tej samej wersji co poprzednie (po
  prostu potrzebowałeś coś dodać), to trzeba uruchomić system w trybie
  "single" (linux-old init single), odzyskać stare moduły ze zrobionej
  poprzednio kopii katalogu /lib/modules/x.y.z i zrestartować jeszcze
  raz system pamiętając, żeby startować stare jądro. Albo po prostu
  zmień odpowiednie dowiązanie /vmlinuz, żeby wskazywało też na starą
  wersję jądra (ln -s /vmlinuz-x.y.z.old /vmlinuz) i NNIIEE ZZAAPPOOMMNNIIJJ po
  każdej takiej operacji uruchomić /sbin/lilo.

  ------------------------------------------------------------------

  Używanie LILO z dużymi dyskami (z wiekszą ilością cylindrów niż 1023)
  może powodować problemy. Przeczytaj mini-HOWTO LILO i Large-Drives,
  jeśli chcesz znać więcej szczegółów.


  77..77..  PPiisszzee mmii ""wwaarrnniinngg:: bbddfflluusshh nnoott rruunnnniinngg""..


  No i dobrze, że pisze, bo to może być poważny problem. Poczynając od
  wersji jądra 1.0.0 (około 20 kwietnia 1994) program update, który
  okresowo zapisuje zawartość bufora na dysk, został zmieniony.  Zdobądź
  źródła programu "bdflush" (powinieneś je znaleźć tam gdzie jądro) i
  skompiluj. Dopóki nie uruchomisz tego programu radzę używać wersji
  jądra starszej od 1.0.0 (Czy ta wersja jest jeszcze do zdobycia !!!?).
  Instaluje się samo jako update, a po restarcie nowe jądro nie powinno
  juz narzekać.


  77..88..  NNiiee mmooggęę zzmmuussiićć mmoojjeeggoo CCDD--RROOMM--uu IIDDEE//AATTAAPPII ddoo wwssppóółłpprraaccyy..


  Naprawdę dziwne. Bardzo dużo ludzi ma ten problem. Pewnie dlatego, że
  jest dużo przypadków, w których to się może dziać.

  Jeśli twój CD-ROM to jedyne urządzenie na konkretnym interfejsie IDE,
  musi być skonfigurowany zworkami jako master lub single. To jest
  najczęstszy problem.

  Creative Labs umieszcza teraz interfejs IDE na swoich kartach
  dźwiękowych. To prowadzi do ciekawego problemu, bo niektórzy mają
  tylko jeden interfejs IDE, wielu ma dwa interfejsy IDE na swoich
  płytach głównych (zwykle na IRQ15), więc najpopularniejszym
  rozwiązaniem jest uczynić interfejs na karcie dźwiękowej trzecim
  (IRQ11, a przynajmniej tak mi mówili).

  To powoduje w Linux-ie problemy, ponieważ wersja 1.2.x nie obsługuje
  trzeciego interfejsu IDE (obsługa jest w którejś z wersji 1.3.x, ale
  pamiętaj - to jest wersja testowa, i nie wykrywa sama tego
  interfejsu). Aby to obejść masz trzy możliwości:

  Jeśli masz już drugi interfejs, to przełóż CD-ROM na ten drugi
  interfejs jeśli jest wolny. Możesz wtedy wyłączyć interfejs z karty
  dźwiękowej, co zachowa jedno IRQ.

  Jeśli nie masz drugiego interfejsu, ustaw interfejs na karcie
  dźwiękowej (ale nie ten od dźwięku, tylko IDE) na przerwanie IRQ15 za
  pomocą zworek. Powinno działać.

  77..99..  PPiisszzee ccoośś oo pprrzzeessttaarrzzaałłyymm rruuttiinngguu..


  Weź nową wersję programu route i wszelkie inne programy, które się
  zajmuja rutingiem.  /usr/include/linux/route.h (który właściwie jest
  plikiem w /usr/src/linux) sie zmienił.


  77..1100..  FFiirreewwaallll mmii nniiee ddzziiaałłaa ww wweerrssjjii 11..22..00


  Weź wersję co najmniej 1.2.1.


  77..1111..  ""NNoott aa ccoommpprreesssseedd kkeerrnneell IImmaaggee ffiillee""..


  Nie używaj jako jądra pliku vmlinux w katalogu /usr/src/linux
  stworzonego podczas kompilacji. Plik, który powinieneś użyć to:
  /usr/src/linux/arch/i386/boot/bzImage.


  77..1122..  PPrroobblleemmyy zz kkoonnssoolląą ppoo ooddnnoowwiieenniiuu ddoo wweerrssjjii 11..33..xx..


  Zmień słowo dumb na linux w pliku /etc/termcap w sekcji dotyczącej
  konsoli. Mozliwe też, że będziesz musiał zrobić terminfo.


  77..1133..  NNiiee mmooggęę sskkoommppiilloowwaaćć rróóżżnnyycchh rrzzeecczzyy ppoo ooddnnoowwiieenniiuu jjąąddrraa..


  Źródła jądra zawierają pewną liczbę plików nagłówkowych (te co się
  kończą na .h), do których odwołują się standardowe pliki nagłówkowe w
  /usr/include. Przeważnie wygląda to tak:


       #include <linux/xxyy.h>


  Zwykle w katalogu /usr/include jest symboliczne dołączenie linux
  wskazujące na /usr/src/linux/include/linux.  Jeśli dołączenia tego nie
  ma, albo wskazuje na złe miejsce, to rzeczywiście większość programów
  się nie skompiluje. Jeśli zdecydowałeś, że źródła zajmują za dużo
  miejsca na dysku i skasowałeś je, to to jest właśnie twój problem.
  Razem z tymi źródłami skasowałeś pliki nagłówkowe. Inny problem to
  problem z dostępem do plików: Jeśli twój root ma umask ustawiony tak,
  że użytkownicy nie mogą widzieć plików przez niego stworzonych, i
  rozpakowałeś źródła bez opcji p (zachowaj oryginalne flagi dostępu),
  użytkownicy nie będą mogli użyć kompilatora. Najprościej naprawić to w
  ten sposób:


     zaloguj się jako root
     cd /usr/src/linux/
     chmod -R go+r include/


  77..1144..  ZZwwiięękksszzaanniiee lliimmiittóóww..


  Kilka następujących _p_r_z_y_k_ł_a_d_o_w_y_c_h poleceń może pomóc tym, którzy
  zastanawiają się jak zwiększyć pewne programowe ograniczenia
  wprowadzone przez jądro:


  echo 4096 > /proc/sys/kernel/file-max
  echo 12288 > /proc/sys/kernel/inode-max
  echo 300 400 500 > /proc/sys/vm/freepages


  88..  UUwwaaggaa nnaa tteemmaatt uuaakkttuuaallnniieenniiaa ddoo wweerrssjjii 22..00..xx ii 22..22..xx..


  Wersje jądra 2.0.x i 2.2.x wprowadziły trochę zmian w instalacji.
  Plik Documentation/Changes zawiera informacje, które powinieneś
  poznać, kiedy uaktualaniasz swoje jądro do którejś z tych wersji.
  Najprzypuszczalniej będziesz musiał odnowić także niektóre kluczowe
  pakiety, takie jak: gcc, libc i SysVInit, i może dostosować kilka
  plików systemowych. Ale nie panikuj !


  99..  MMoodduułłyy..


  Ładowalne moduły jądra mogą zaoszczędzić trochę pamięci i ułatwić
  konfigurację. Obszar działania modułów urósł już do tego, że zawierają
  one systemy plików, sterowniki do kart Ethernet, do taśm, do drukarek
  i wiele innych.


  99..11..  IInnssttaallaaccjjaa nnaarrzzęęddzzii mmoodduułłoowwyycchh..


  Narzędzia te sa dostępne stamtąd, skąd masz źródła jądra. Nazywają się
  modutils-x.y.z.tar.gz; wybierz najwyższą wersję równą, albo mniejszą
  od wersji twojego jądra. Rozpakuj poleceniem tar zxvf modutils-x.y.z.
  Wejdź do stworzonego katalogu i poczytaj plik README. Wypełnij
  dokładnie instrukcje na temat instalacji (jest ona z reguły bardzo
  prosta: make install lub coś podobnego). Powinieneś mieć teraz
  programy: insmod, rmmod, ksyms, lsmod, genksyms, modprobe i depmod w
  katalogu /sbin.  Jeśli chcesz przetestować narzędzia z przykładowym
  sterownikiem "hw" w insmod; przejrzyj plik INSTALL w tym katalogu.

  insmod ładuje moduł do uruchomionego jądra. Moduły mają z reguły
  roszerzenie .o; przykładowy moduł wspomniany wyżej nazywa się
  drv_hello.o, a więc aby go załadować, napisz: insmod drv_hello.o. Aby
  zobaczyć jakie moduły są aktualnie używane przez jądro użyj lsmod.
  Powinien wyświetlić coś takiego


     blah# lsmod
     Module:      #pages: Usedby:
     drv_hello       1


  drv_hello jest nazwą modułu, używa jednej strony (4kB) pamięci i żadne
  inne moduły nie zależą od niego w tej chwili. Aby usunąć ten moduł z
  jądra użyj rmmod drv_hello. Zauważ, że rmmod chce nazwy modułu a nie
  pliku. Weź ją z polecenia lsmod. Inne narzędzia modułowe są opisane w
  podręczniku mmaann.


  99..22..  MMoodduułłyy ddyyssttrryybbuuoowwaannee zz jjąąddrreemm..


  Jeśli chodzi o wersję 2.0.30 większość sterowników dostępna jest w
  postaci modułów. Aby ich użyć, najpierw upewnij się czy nie
  skonfigurowałeś ich jako stałe części jądra. To znaczy: nie odpowiadaj
  "y" na pytania ich dotyczące podczas konfiguracji, ale "m" jeśli jest
  taka możliwość. Po skompilowaniu jądra napisz make modules i make
  modules_install. Pierwsze polecenie skompiluje wszystkie sterowniki
  wyspecyfikowane jako moduły, a drugie zainstaluje je w katalogu
  /lib/modules/x.y.z, gdzie x.y.z jest wersją jądra. Po zainstalowaniu
  tych modułów wejdź do katalogu /lib/modules/x.y.z i napisz modprobe
  -a, jeśli masz ten program.

  $lsqb;Od tłumacza] Jeśli kompilujesz jądro o wersji takie samej jak to
  które używasz obecnie, to na wszleki wypadek przed poleceniem make
  modules_install, zrób w katalogu /lib/modules/ kopię katalogu o nazwie
  takiej samej jak wersja obecnego jądra.

  Moduły są szczególnie przydatne do systemów plików albo sterowników
  urządzeń, których rzadko używasz. Np. jeśli chcesz użyć dyskietki
  msdos, to najpierw piszesz insmod /lib/modules/x.y.z/fs/msdos.o i
  używasz tej dyskietki. Po skończeniu piszesz rmmod msdos.  Operacja ta
  zaoszczędza jakieś 50 kB RAM-u - niby nic ale jak się uzbiera kilka
  takich sterowników to docenisz tę zaletę. Co do systemu plików mmiinniixx
  to powinien on być zzaawwsszzee wkompilowany w jądro na stałe, w razie
  użycia dyskietki startowej.  Na dyskietkach jest właśnie minix.

  ------------------------------------------------------------------
  Od tłumacza: Znowu facet skomplikował sprawę.  Jest narzędzie, które
  zajmuje się za ciebie ładowaniem i usuwaniem odpowiednich modułów do i
  z pamięci. Nazywa się kerneld czyli kernel daemon. Jeśli użyjesz
  czegoś co wymaga sterownika w module, kerneld załaduje za ciebie ten
  moduł, a potem go wyrzuci jak już przestaniesz tego używać. Aby go
  użyć musisz odpowiedzieć na pytanie konfiguracyjne dotyczące kerneld
  "Kernel daemon support" "y". Przedtem jeszcze odpowiedz "y" na pytanie
  "Modules support" czy jakoś tak, żeby móc w ogóle używać modułów. Po
  kompilacji jądra wszystko idzie tak samo jak opisane powyżej. Jeszcze
  jedno: jeśli masz dystrybucję RH to sprawdź czy w pliku
  /etc/rc.d/rc.sysinit jest uruchamiany /sbin/kerneld.  Jeśli nie, to
  sprawdź czy uruchamia się tam program depmod.  jeśli też nie to dopisz
  te linijki:


       /sbin/depmod -a

       if [ -x /sbin/kerneld ]; then
          /sbin/kerneld
       fi


  za linijką która wygląda mniej więcej tak:


        mount -n -o remount,rw /


  Jeśli masz Slackware sprawdź czy w pliku /etc/rc.d/rc.M jest
  uruchamiany /sbin/kerneld. Jeśli nie, to sprawdź czy uruchamia się tam
  program depmod. Jeśli też nie, to dopisz te linijki


       /sbin/depmod -a

       if [ -x /sbin/kerneld ]; then
          /sbin/kerneld
       fi


  za linijką która wygląda mniej więcej tak:


        mount -n -o remount,rw /


  Jeśli masz dystrybucję Debian to: 1) sprawdź czy jest plik
  /etc/init.d/kerneld, jeśli tak to 2) sprawdź czy w /etc/rcX.d/ jest
  dowiązanie do tego pliku (będzie to plik SYYkerneld), jeśli jest, to
  wszystko jest w porządku. X - numer runlevel-u który standardowo
  uruchamiasz.  (sprawdź w pliku /etc/inittab linijkę initdefault)
  Jeśli któryś z tych warunków jest niespełniony to:

  ad 1) załóż plik /etc/init.d/kerneld o treści:


  #!/bin/bash

  # source function library
  . /etc/rc.d/init.d/functions


  case "$1" in
    start)
          echo -n "Starting kerneld "
          if [ -f "/sbin/kerneld" ]; then
                  /sbin/kerneld
                  /sbin/depmod -a
          fi

          touch /var/lock/subsys/kerneld
          ;;
    stop)
          echo -n "Shutting down kerneld: "
          killproc kerneld
          rm -f /var/lock/subsys/kernled
          echo
          ;;
    *)
          echo "Usage: kerneld {start|stop}"
          exit 1
  esac

  exit 0


  ad 2) napisz


       cd /etc/rcX.d/
       ln -s /etc/init.d/kerneld SYYkerneld


  YY musi być numerem przed ładowaniem modułów; najlpiej jak
  najwcześniej.
  ------------------------------------------------------------------


  1100..  SSzzttuucczzkkii ii wwsskkaazzóówwkkii..


  1100..11..  PPrrzzeekkiieerroowwyywwaanniiee wwyyjjśścciiaa zz ppoolleecceeńń mmaakkee ii ppaattcchh..


  Jeśli chciałbyś mieć zapisane w pliku to co działo się podczas
  wykonywania poleceń make i patch, możesz przekierować wyjście tych
  komend do pliku. Najpierw dowiedz się w jakiej powłoce pracujesz:


     echo $shell


  Jeśli jest to /bin/sh albo /bin/bash, wtedy przekierowywanie wyjścia
  wygląda tak:


     polecenie 2>&1 | tee nazwa_pliku_do_zapisania


  Jeśli jest to /bin/csh albo /bin/tcsh, to wygląda to tak

     polecenie |& tee nazwa_pliku_do_zapisania


  Jeśli używasz rc (a raczej nie używasz), wtedy wygląda to tak:

     polecenie >[2=1] | tee nazwa_pliku_do_zapisania


  1100..22..  IInnssttaallaaccjjaa wwaarruunnkkoowwaa jjąąddrraa..


  Są jeszcze inne metody testowania nowego jądra bez ruszania starego,
  oprócz tych z dyskietkami. LILO ma możliwość ładowania jądra z
  jakiegokolwiek miejsca na dysku (jeśli twój dysk ma więcej niż 1023
  cylindry [512 MB lub więcej], przeczytaj dokumentację LILO, żeby
  dowiedzieć się jakie są z tym związane problemy). Tak więc jeśli
  dodasz takie linie:


       image = (tu wstaw katalog, w którym znajduje się nowe jądro)
           label = new_kernel


  na końcu pliku konfiguracyjnego LILO, możesz wybrać jakie jądro chcesz
  ładować, bez ruszania starego jądra (po wykonaniu lilo oczywiście).
  Najprostszym sposobem poinformowania LILO, które jądro chcemy
  załadować jest wciśnięcie klawisz SHIFT podczas startu (w momencie
  kiedy na ekranie pojawi się "LILO"). Wtedy pojawi się znak zachęty.
  Wpisując tu new_kernel, lub nazwę, którą nadałeś w pliku
  konfiguracyjnym LILO nowemu jądru, poinformujesz LILO, żeby załadowało
  nowe jądro.


  Jeśli chcesz trzymać kilka różnych źródeł jądra na dysku (to zabiera
  DDUUŻŻOO miejsca - ostrożnie) najprostszym sposobem jest nazywanie ich
  linux-wersja_jądra. Musisz wtedy zrobić symboliczne dołączenie ln -s
  linux-wersja linux żeby używać wybranej wersji. Przed zrobieniem
  takiego dołączenie upewnij się, że ostatni parametr do "ln" nie jest
  katalogiem, bo wtedy nie będzie to to, czego się spodziewałeś.


  1100..33..  OOddnnoowwiieenniiaa jjąąddrraa..


  Russel Nelson (nelson@crynwr.com ) umieszcza zmiany jakie zaszły w
  bieżącej wersji jądra. Są one krótkie i możesz zajrzeć tam zanim
  postanowisz odnowić jądro. Są one dostępne poprzez anonimowe ftp z
  ftp.emlist.com w katalogu pub/kchanges lub poprzez WWW -
  http://www.crynwr.com/kchanges.  Spis zmian możesz znaleźć także w
  ftp.icm.edu.pl w katalogu /pub/Linux/sunsite/kernel/changes.


  1111..  IInnnnee ddookkuummeennttyy HHOOWWTTOO,, kkttóórree mmooggąą ssiięę pprrzzyyddaaćć ttoo::


  ˇ  Sound-HOWTO: karty dźwiękowe i narzędzia do nich

  ˇ  SCSI-HOWTO: wszystko na temat kontrolerów i urządzeń SCSI

  ˇ  NET-3-HOWTO: wszystko o sieci

  ˇ  PPP-HOWTO: protokół PPP w Linux-ie

  ˇ  PCMCIA-HOWTO: o sterownikach do twojego Notebook-a

  ˇ  ELF-HOWTO: ELF: co to ELF

  ˇ  Hardware-HOWTO: przegląd obsługiwanego przez Linux-a sprzętu.

  ˇ  Module-HOWTO: więcej na temat modułów.

  ˇ  Kerneld mini-HOWTO: na temat kerneld.

  ˇ  BogoMips mini-HOWTO: w razie gdybyś chciał wiedzieć


  1122..  RRóóżżnnoośśccii


  1122..11..  OOdd aauuttoorraa..


  Autorem i człowiekim opiekującym się tym dokumentem jest Brian Ward
  bri@cs.uchicago.edu Proszę przysyłać mi wszelkie komentarze, dodatki,
  poprawki (te są najważniejsze).

  Jak chcesz możesz zajrzeć na moją stronę WWW:


  <htmlurl url="http://www.math.psu.edu/bri/" name="www.math.psu.edu/bri/">


  Pomimo, iż staram się odpowiadać na pocztę kiedy tylko mogę, to musisz
  pamiętać, że dostaje dduużżoo listów codziennie. Więc odpowiedzenie na
  twój list może zająć trochę czasu. Szczególnie jeśli wysłałeś mi
  jakieś pytanie, spróbuj być jak najbardziej dokładny. Jeśli piszesz o
  niedziałającym sprzęcie (czy coś podobnego) muszę wiedzieć jaka jest
  konfiguracja tego sprzętu.  Jeśli piszesz o błędzie, to nie pisz, że
  "próbowałem, ale nie działa..." Muszę znać chociaż błąd jaki się
  pojawił. Chciałbym także wiedzieć jaka była wersja jądra, gcc i libc.
  Jeśli powiesz mi, że używasz tej-i-tej dystrybucji to mi wiele nie
  powie. Nie obchodzi mnie to, że zadajesz proste pytania. Kto pyta, nie
  błądzi!  Chciałbym podziękować wszystkim, którzy wspierali mnie podzas
  pisania tego dokumentu.

  Jeśli twoje pytanie nie było związane z jądrem albo jest w jakimś
  języku, którego nie znam, to mogę nie odpowiedzieć.

  Jeśli wysłałeś do mnie list i nie otrzymałeś odpowiedzi w jakimś
  sensownym czasie (3+ tygodni). To całkiem możliwe, że przypadkowo
  skasowałem twój list (przepraszam). Napisz jeszcze raz.

  Dostaję dużo poczty z pytaniami, które są właściwie problemami
  sprzętowymi. W porządku, ale pamiętaj, że przecież nie znam wszystkich
  urządzeń na świecie i nie wiem na ile mogę być pomocny.  Osobiście
  używam maszyn z procesorem AMD, kontrolery SCSI Adaptec i Sybios oraz
  dyski SCSI IBM.


  Wersja -0.1 została napisana 3 października 1994. Dokument ten jest
  dostępny w formatach: SGML, PostScript, TeX, roff i jako czysty tekst.


  1122..22..  CCoo jjeesstt jjeesszzcczzee ddoo zzrroobbiieenniiaa..


  Sekcja na temat sztuczek i wskazówek jest jeszcze trochę mała. Mam
  nadzieję, że się rozrośnie wraz z przybywaniem sugestii.  To samo
  odnosi się do sekcji pakiety dodatkowe.  Potrzeba mi więcej informacji
  na temat śledzenia (debugging) i odzyskiwania po padach systemu.


  1122..33..  OOttoo ccii,, kkttóórrzzyy ssiięę pprrzzyycczzyynniillii ddoo ppoowwssttaanniiaa tteeggoo HHOOWWTTOO..


  Dołączona jest mała część README Linusa na temat opcji rozgryzania
  jądra.(kernel hacking) (Dzięki Ci Linus!)

  _u_c_@_b_r_i_a_n_._l_u_n_e_t_i_x_._d_e (Ulrich Callmeier): polecenia patch -s, xargs.

  _q_u_i_n_l_a_n_@_y_g_g_d_r_a_s_i_l_._c_o_m (Daniel Quinlan): poprawki i dodatki do wielu
  sekcji.

  _n_a_t_@_n_a_t_a_a_._f_r_._e_u_._o_r_g (Nat Makarevitch): mrproper, tar -p i wiele innych

  _b_o_l_d_t_@_m_a_t_h_._u_c_s_b_._e_d_u (Axel Boldt): uzbierany spis opcji
  konfiguracyjnych jądra dotyczących sieci. Przesłane mi.

  _l_e_m_b_a_r_k_@_w_r_k_h_o_r_s_._p_s_y_b_e_r_._c_o_m (Steve Lembark): sugestie odnośnie wyboru
  jądra przy starcie.

  _k_b_r_i_g_g_s_@_e_a_r_w_a_x_._p_d_._u_w_a_._e_d_u_._a_u (Keith Briggs): kilka sugestii i
  poprawek.

  _r_m_c_g_u_i_r_e_@_f_r_e_e_n_e_t_._c_o_l_u_m_b_u_s_._o_h_._u_s (Ryan McGuire): dodatki na temat
  "make"

  _d_u_m_a_s_@_e_x_c_a_l_i_b_u_r_._i_b_p_._f_r (Eric Dumas): tłumaczenie francuskie

  _s_i_m_a_z_a_k_i_@_a_b_1_1_._y_a_m_a_n_a_s_h_i_._a_c_._j_p (Yasutada Shimazaki): tłumaczenie
  japońskie

  _j_j_a_m_o_r_@_l_m_l_._l_s_._f_i_._u_p_m_._e_s (Juan Jose Amor Iglesias): tłumaczenie
  hiszpańskie

  _m_v_a_@_s_b_b_s_._s_e (Martin Wahlen): tłumaczenie szwedzkie

  _j_z_p_1_2_1_8_@_s_t_u_d_._u_-_s_z_e_g_e_d_._h_u (Zoltan Vamosi): tłumaczenie węgierskie

  _B_._M_a_r_u_s_z_e_w_s_k_i_@_j_t_z_._o_r_g_._p_l (Bartosz Maruszewski): tłumaczenie polskie

  _d_o_n_a_h_u_e_@_t_i_b_e_r_._n_i_s_t_._g_o_v (Michael J Donahue): korekta literówek, wygrał
  konkurs o kromkę chleba

  _r_m_s_@_g_n_u_._a_i_._m_i_t_._e_d_u (Richard Stallman): pomysł na bezpłatną
  dokumentację i dystrybucję

  _d_a_k_@_P_o_o_l_._I_n_f_o_r_m_a_t_i_k_._R_W_T_H_-_A_a_c_h_e_n_._D_E (David Kastrup): NFS

  _e_s_r_@_s_n_a_r_k_._t_h_y_r_s_u_s_._c_o_m (Eric Raymond): różności.

  Ci, którzy przysyłali mi pytania z problemami także byli pomocni.


  1122..44..  PPrraawwaa aauuttoorrsskkiiee,, lliicceennccjjaa ii ttaakkiiee iinnnnee..


  Dokument chroniony prawami autorskimi Š Briana Warda, 1994-1999.
  Można rozprowadzać kopie tego dokumentu o ile na wszystkich będzie
  zachowana uwaga o prawach autorskich i to pozwolenie.

  Można kopiować i dystrybuwać ten dokument w wersji modyfikowanej pod
  warunkiem dosłownego kopiowania zakładając, że praca pochodna jest
  dystrybuowana z takimi samymi prawami jak ten dokument.  Tłumaczenia
  zaliczają się także do wersji modyfikowanych.


  Gwarancja: Żadna.

  Zalecenia: Dystrybucja komercyjna jest dozwolona. Jednak zaleca się
  najpierw kontakt z autorem, aby mieć najświeższe dane (możesz mi
  wysłać kopię tego co chcesz dystrybuować). Tłumacze są także
  zobowiązani najpierw się skontaktować ze mną. Wersja wydrukowana
  wygląda o wiele ładniej.


  1122..55..  OOdd ttłłuummaacczzaa..


  Tłumaczenie to jest chronione prawami autorskimi Š Bartosza
  Maruszewskiego.  Dozwolone jest rozprowadzanie i dystrybucja na
  prawach takich samych jak dokument oryginalny.

  Jeśli znalazłeś jakieś rażące błędy ortograficzne, gramatyczne,
  składniowe, techniczne to pisz do mnie:

  B.Maruszewski@jtz.org.pl

  Oficjalną stroną tłumaczeń HOWTO jest http://www.jtz.org.pl/

  Aktualne wersje przetłumaczonych dokumentów znajdują się na tejże
  stronie. Dostępne są także poprzez anonimowe ftp pod adresem
  ftp.jtz.org.pl w katalogu /pub/Linux/JTZ/.

  Przetłumaczone przeze mnie dokumenty znajdują się także na mojej
  stronie WWW. <http://www.jtz.org.pl/bartek/tlumaczenie.html> Są tam
  też odwołania do Polskiej Strony Tłumaczeniowej.

  Kontakt z naszą grupą, grupą tłumaczy możesz uzyskać poprzez listę
  dyskusyjną jtz@ippt.gov.pl. Jeśli chcesz sie na nią zapisać, to wyślij
  list o treści subscribe jtz Imię Nazwisko na adres
  majordomo@ippt.gov.pl

  Zmiany w tym dokumencie wprowadzone przez tłumacza to:

  ˇ  - dodatkowy sposób na załadowanie dobrego jądra

  ˇ  - informacja o kerneld

  ˇ  - a także odnośniki do polskich serwerów ftp i WWW